Van Vals-les-Bains naar Banne 64,6 km 496 hoogtemeters
Zaterdag 20 juli Vals-les-Bains - Banne
Gaelle sleep nog toen ik om 8 uur vertrok. Ik mocht gebruik maken van haar keuken, maar moest wel mijn plan trekken, niet dat ik dat een probleem vond.
Ik verliet Vals-les-Bains langs een rustige autoweg, richting Aubenas
Aubenas, ik ben wel beneden gebleven en heb vandaar de stad bewonderd. Ik had natuurlijk de klim kunnen doen, maar eigenlijk zag ik er meer tegenop om tussen het drukke autoverkeer van de stad te laveren. Telkens ik door een stad moest, was ik steeds heel blij toen ik terug in alle rust door de natuur kon fietsen.
De plaatselijke biowinkel opende om 9 uur de deuren, ik was er tien voor negen, ik kon gerust wel even wachten. Joepie, ze hadden er Yannoh oploskoffiesurrogaat, de mijne was net op.
Gaelle had me verteld dat er een rustiger baan was om naar Aubenas te fietsen. Ik had tevens gelezen dat er vanuit Saint Sernin een voorbereidende route van de voie verte begon. Ik vroeg aan een fietsende Fransman hoe ik in Saint Sernin kon geraken en hoe ik die fietsroute kon vinden. Olala, het was een stoffige route met veel keien om er te geraken en de route zelf was ook nog niet echt helemaal af, bovendien moest je een stuk door een tunnel en hij vroeg of ik licht had op mijn fiets, want dat zou wel echt nodig zijn. Hij was zo vriendelijk om met mij mee te rijden naar het begin van de fietsweg, vanwaar ik alleen verder kon. Natuurlijk was ook hij vol bewondering voor mijn onderneming!
Hij had gelijk, het pad veranderde in een aardeweg
die nog versmalde, zoals hij had verteld
De weg werd alsmaar moeilijker berijdbaar, met dikke keien. Net voor de tunnel ben ik afgestapt, ik was een beetje bang om mijn banden te beschadigen, bovendien kon ik in de tunnel toch niet fietsen, het was er veel te donker en de baan lag vol scherpe stenen. Mijn fietslicht gaf zo weinig klaarte, dat ik de zaklantaarn van mijn smartphone moest aanzetten, zo ging het net.
Na de tunnel volgde de echte afgewerkte voie verte, dat was pas zalig fietsen.
Ondertussen was het een beetje beginnen druppelen, het duurde echter maar even en het regende maar heel zacht, niet genoeg om een regenjas aan te trekken.
De streek had blijkbaar wel een beetje regen nodig, de rivierbedding lag er nogal droog bij.
De route die ik gedownload had "van Amsterdam naar Barcelona" bleek toch wat verouderd te zijn, in plaats van de mooie rustige "voie verte" te volgen, die blijkbaar al een aantal jaren in gebruik is, stuurde mijn gps me naar de gewone autoweg, ik wist wel wat kiezen!
Hier kon ik volop genieten van het landschap en rustig een foto maken, zonder steeds te moeten uitkijken of er geen wagen in aantocht was
De voie verte liep tot in Grospierre
Dan stuurde mijn gps me door een camping, "je suis désolée" zei de dame aan de ingang, ik mocht er niet door, blijkbaar zou ik langs daar tevens niet verder kunnen en ze had gelijk, ik maakte een toer rond de camping en zag dat de weg aan het andere eind afgesloten was. De route was dus blijkbaar echt verouderd.
De naam van de camping was bijzonder goed gekozen, er was daar immers een oorverdovend lawaai van de duizenden cicades in de buurt. Volgens mijn gastvrouw hier in Mons hoor je hen alleen overdag, 's avonds komen de krekels aan de beurt.
Mijn fiets en tassen zagen er lief uit na die stoffige rit
Er wachtte me op het einde nog een klim om U tegen te zeggen, Banne bleek helemaal in de hoogte te liggen en Le Mazel, waar ik ging logeren lag nog een beetje hoger.
Ik logeerde in een "yourte", er was gelukkig wel elektriciteit en stromend water aanwezig en tevens een douche met veel te warm water, opgewarmd door de zon en een "droge WC", waar je houtsnippers over je behoefte diende te kappen. Voor de rest één en al stilte, rust en natuur en geen wifi!
Die had ik nog niet eerder gezien
Gaelle sleep nog toen ik om 8 uur vertrok. Ik mocht gebruik maken van haar keuken, maar moest wel mijn plan trekken, niet dat ik dat een probleem vond.
Ik verliet Vals-les-Bains langs een rustige autoweg, richting Aubenas
Aubenas, ik ben wel beneden gebleven en heb vandaar de stad bewonderd. Ik had natuurlijk de klim kunnen doen, maar eigenlijk zag ik er meer tegenop om tussen het drukke autoverkeer van de stad te laveren. Telkens ik door een stad moest, was ik steeds heel blij toen ik terug in alle rust door de natuur kon fietsen.
De plaatselijke biowinkel opende om 9 uur de deuren, ik was er tien voor negen, ik kon gerust wel even wachten. Joepie, ze hadden er Yannoh oploskoffiesurrogaat, de mijne was net op.
Gaelle had me verteld dat er een rustiger baan was om naar Aubenas te fietsen. Ik had tevens gelezen dat er vanuit Saint Sernin een voorbereidende route van de voie verte begon. Ik vroeg aan een fietsende Fransman hoe ik in Saint Sernin kon geraken en hoe ik die fietsroute kon vinden. Olala, het was een stoffige route met veel keien om er te geraken en de route zelf was ook nog niet echt helemaal af, bovendien moest je een stuk door een tunnel en hij vroeg of ik licht had op mijn fiets, want dat zou wel echt nodig zijn. Hij was zo vriendelijk om met mij mee te rijden naar het begin van de fietsweg, vanwaar ik alleen verder kon. Natuurlijk was ook hij vol bewondering voor mijn onderneming!
Hij had gelijk, het pad veranderde in een aardeweg
die nog versmalde, zoals hij had verteld
De weg werd alsmaar moeilijker berijdbaar, met dikke keien. Net voor de tunnel ben ik afgestapt, ik was een beetje bang om mijn banden te beschadigen, bovendien kon ik in de tunnel toch niet fietsen, het was er veel te donker en de baan lag vol scherpe stenen. Mijn fietslicht gaf zo weinig klaarte, dat ik de zaklantaarn van mijn smartphone moest aanzetten, zo ging het net.
Na de tunnel volgde de echte afgewerkte voie verte, dat was pas zalig fietsen.
Ondertussen was het een beetje beginnen druppelen, het duurde echter maar even en het regende maar heel zacht, niet genoeg om een regenjas aan te trekken.
De streek had blijkbaar wel een beetje regen nodig, de rivierbedding lag er nogal droog bij.
De route die ik gedownload had "van Amsterdam naar Barcelona" bleek toch wat verouderd te zijn, in plaats van de mooie rustige "voie verte" te volgen, die blijkbaar al een aantal jaren in gebruik is, stuurde mijn gps me naar de gewone autoweg, ik wist wel wat kiezen!
Hier kon ik volop genieten van het landschap en rustig een foto maken, zonder steeds te moeten uitkijken of er geen wagen in aantocht was
De voie verte liep tot in Grospierre
Dan stuurde mijn gps me door een camping, "je suis désolée" zei de dame aan de ingang, ik mocht er niet door, blijkbaar zou ik langs daar tevens niet verder kunnen en ze had gelijk, ik maakte een toer rond de camping en zag dat de weg aan het andere eind afgesloten was. De route was dus blijkbaar echt verouderd.
De naam van de camping was bijzonder goed gekozen, er was daar immers een oorverdovend lawaai van de duizenden cicades in de buurt. Volgens mijn gastvrouw hier in Mons hoor je hen alleen overdag, 's avonds komen de krekels aan de beurt.
Mijn fiets en tassen zagen er lief uit na die stoffige rit
Er wachtte me op het einde nog een klim om U tegen te zeggen, Banne bleek helemaal in de hoogte te liggen en Le Mazel, waar ik ging logeren lag nog een beetje hoger.
Ik logeerde in een "yourte", er was gelukkig wel elektriciteit en stromend water aanwezig en tevens een douche met veel te warm water, opgewarmd door de zon en een "droge WC", waar je houtsnippers over je behoefte diende te kappen. Voor de rest één en al stilte, rust en natuur en geen wifi!
Die had ik nog niet eerder gezien
Reacties
Een reactie posten